W 1953 roku Biuro Doświadczalno-Konstrukcyjne-329 (OKB-329) M. Mila zajęło się opracowaniem śmigłowca do poszukiwania i zwalczania okrętów podwodnych. Zarezerwowano dla niego nazwę WM-12. Przyjęto go na uzbrojenie w 1955 roku pod nazwą Mi-4M. Jego konstrukcję oparto na Mi-4, wprowadzono potem udoskonalenia zastosowane w Mi-4A. Mi-4M był przeznaczony do obrony baz morskich marynarki wojennej przed uderzeniem z morza oraz wykrywania i niszczenia okrętów podwodnych i nawodnych przeciwnika. Jego załoga składała się z 2 pilotów i nawigatora-operatora.
W konstrukcji śmigłowca należało wprowadzić wiele zmian spowodowanych nowym wyposażeniem radiotechnicznym. W kadłubie umieszczono zamykaną od dołu komorę bombową z kasetą na bomby. Dolne stanowisko strzeleckie zastąpiono gondolą dla nawigatora-operatora obsługującego radar, magnetometr i celownik bombowy. To stanowisko można było w razie potrzeby zrzucić. Z przodu, pod przedziałem silnikowym umieszczono w specjalnej osłonie antenę stacji radiolokacyjnej. Z tyłu kadłuba, pod belką ogonową zawieszono antenę magnetometru, opuszczaną przy pomocy małego urządzenia dźwigowego, początkowo napędzanego ręcznie, potem silnikiem elektrycznym.
Z uwagi na ograniczony udźwig śmigłowca na zadanie bojowe musiały lecieć dwie takie maszyny. Jedna wykonywała zadanie poszukiwania okrętu podwodnego, zabierała w tym celu do komory bombowej pławy (boje) radiohydroakustyczne (systemu „Baku”). Druga wykonywała zadanie uderzeniowe, była uzbrojona w bomby głębinowe.
W oparciu o Mi-4M powstał w 1964 roku jego wariant eksportowy o nazwie Mi-4ME. Polska zakupiła 4 egzemplarze tej wersji. Śmigłowce służyły w 28. Eskadrze Ratowniczej Marynarki Wojennej w Darłowie, tworząc klucz ZOP. Muzealny Mi-4ME to jedna z maszyn klucza, nosząca numer boczny 617 (początkowo 6).
Źródło: http://www.muzeumlotnictwa.pl/zbiory_sz.php?ido=212&w=p
