Haubica została skonstruowana w Rosji na zamówienie dowództwa floty wojennej jako działo dla artylerii nadbrzeżnej. Jednak w 1915 r. także dowództwo armii rosyjskiej przyjęło haubice tego typu do uzbrojenia swojej artylerii. Ich podstawowym zadaniem było niszczenie silnie ufortyfikowanych pozycji obronnych nieprzyjaciela, w tym również żelbetonowych fortyfikacji stałych.
Haubica skonstruowana w latach I wojny światowej przez francuskie zakłady Schneider. Pierwsze działa tego typu, dostarczone do Polski w połowie 1919 r., były wykorzystywane bojowo w walkach z Armią Czerwoną, również w czasie Bitwy Warszawskiej w sierpniu 1920 r. W październiku tego roku na uzbrojeniu Wojska Polskiego znajdowało się 206 haubic polowych wz. 1917.
Działo zaprojektowano w ZSRR na przełomie 1942/43 r W jego konstrukcji wykorzystano m.in. łoże produkowanej już haubicy polowej wz. 1938 kał. 122 mm. Nowe haubice były przeznaczone głównie do niszczenia umocnień polowych, stanowisk artyleryjskich oraz zgrupowań wojsk przeciwnika.
Haubicoarrrtata wz. 1939 została skonstruowana w ZSSR w połowie lat 30-tych. Jako działo przeznaczone do niszczenia umocnień, stanowisk artyleryjskich oraz zgrupowań wojsk przeciwnika. Przyjęto ją oficjalnie na uzbrojenie Armii Czerwonej we wrześniu 1939 r. W latach 1937-1946 wyprodukowano 6884 takie haubicoarmaty.
Pierwsze testy bojowe haubica przeszła w drugiej połowie lat 30. w czasie wojny domowej w Hiszpanii, w składzie Legionu Condor.
Podstawowy typ działa w brytyjskich jednostkach artylerii ciężkiej w latach II wojny światowej. Haubicoarmata tego typu została skonstruowana w 1938 roku, a do uzbrojenia armii brytyjskiej wprowadzona w końcu 1941 roku. Stosowano ją powszechnie na wszystkich teatrach działań wojennych, głównie do niszczenia siły żywej, a także fortyfikacji polowych i artylerii nieprzyjaciela.
